لب ِ پنجـــ ـره نِشَستـــ ـی...
و به هوای ِ مِه گرفتــــِ ـه ی بیرون نگاه مـــ ـی کنی...
پاها یت را در آغــــ ـوشْ می گیری و ســـ ـیگاری روشَن می کُنـــ ـی ...
مثل ِ هَمیشـــِ ـه ...
پاها یَتـــــــْ ــ را به بودن ِ من در آغوشــَـ ـت ترجیحْ مـــ ـی دَهی ...
جنازه ای را میشناسم که نفس میکشد
و روزی هـــــــــزار بار میمیرد...
اینجا کسی را کشته اند...
به من که می رسی
به جای ســــلام ،
فاتحه ای بخوان
رفیق...
دیــده ای شــیشــه هـای اتــومبــیل را
وقـــتــی ضربـــه ای مـــی خــورنـد و مـــی شــکنـنـد !؟
دیــده ای شـیشــه خــرد مــی شــود ولــی از هــم نمــی پاشــد !؟
ایـــن روزهـــا همـــان شــیشــه ام ؛
خــرد و تــکـه تــکــه ،
از هــم نـمـــی پــاشـم
ولـــی شــکـستـــه ام ...
مَـטּ اگر روزی از تو هَم بگذَرم
از رئیس کارخانـﮧ ای کـﮧ
هَنوز هـَم بِ تولید عَطری کـﮧ تو داری ادامـﮧ میدَهَد
نــــــَخواهــــــَم گـــُذشــــــــت...
گِـــــریِـه هــــایِ شَــــبانِه اَم را اَگَــــر بـاوَر نِمی کُنــــی
اَز جــــیرجیرَک هایِ کُــــــنجِ اُتـــــاقَم بِــــپُــــــــــرس
کِـــه هَـــرشَـــــب هِِِِـــق هِــــقِ گِـــریِه یِ مَـــــــــــن
جـــــیرجیرِشـان را دَر گِـــلویِشان خَفِـــــــه می کُنَـــد
چشــمــــــان عــروســکـــم را مــی گــیـــــرم ...
نــمـــی خــــــواهـــــم مــثــــل مـــن بـبـیـنــــد
و حـســــــرت بـکــشـــــــد...
مثل آن مسجد بین راهی تنهایم…
هر کس هم که می آید مسافر است می شکند …..
هم نمازش را، هم دلم را …
و می رود …
ما بودیم...
منو و تو...
تو رفتی ....
من موندم....
سیـ ـگار کشیدم...خیلی کشیدم...
یاد تو بودم و سیـ ـگار کشیدم...
حالا منو سیـ ـگار و ياد تو مانده ایم...
و خاطراتی که از تو در ذهنم رفتنی نیست....
گاهی ... فقط گاهی ... دلم می خواهد خودم را فراموش کنم ...
به جایی دور بروم ...
جایی که مرا نشناسند ... جایی که کسی را نشناسم ...
فریاد خفته در گلویم را آزاد کنم و بگویم ...
من بریدم دنیا ...
اینقدر نقش قلمت را به دل من نزن ...
این زندگی س گ ی هرگز تغییر نخواهد کرد ...
گناه شکستن روزه های امسال هم پای تو . . .
این رمضان ، هر روز باید غم تو را ” بخورم ” . . .
بی احساس بودی . . .
بهتر که تمام شد !
بودنت مثل فیلتر سیـ ـگاری بود که باید انداخت دور . . .